Рәмис Латыйповның «Мәңгелек аулак өй» хикәясе укучыны XVIII гасырдагы борынгы татар авылы мохитенә алып керә. Тышта — кышкы салкын, тар сукмаклардан атлап баручыларның аяк астында кар шыгырдый, мич морҗалардан төтен күтәрелә. Өйдә — каз өмәсе уңаеннан аулак өй: яшь кызлар, егетләр иске йортта җыелган, керосин лампасы яна. Кызлар чырык-чырык көлә, егетләр шаярта, җыр яңгырый, табында чәй — барысы да җылы һәм тормыш белән тулы. Хуҗабикә Мәйсәрә өчен бу кич — олы тормышка беренче адым. Әмма тышта — ачлык һәм фәкыйрьлек. Кемдер — караңгылыктан файдаланып — өйгә үтеп керә... Матур бәйрәм кинәт тынлыкка күмелә — шатлык урынына шом килә. Повесть авылның эчке фаҗигасен ачып бирә: хәтта йолалар да ярлылыктан коткара алмый. Диварларда эленеп торган каз түшкәләре — булган хәлнең шаһитлары кебек...